8 minut marszu w stronę skm-ki,
12 minut jazdy skm-ką,
10 minut marszu od skm-ki
= 30 minut na swobodny przepływ myśli.
A myśli dzielą się na poranne i popołudniowe.
Te pierwsze związane są z obserwacją ludzi, rodzą się wskutek zasłyszanych dialogów. Często nie napawają radością, momentami rodzą poczucie, że jestem główną bohaterką „Dnia świra”, a czasem po prostu mrożą krew w żyłach, tak jak np. dzisiejszy dialog przyrumienionych na solarium, długotipsych, czarnowłosych dziewczyn w krótkich kurteczkach*.
Myśli popołudniowe wędrują już w całkiem innym kierunku.
Najczęściej rozmyślam, co zrobię na obiad, a jeśli już porzuciłam te myśli to tylko dlatego, że pomysł na obiad zrodził się wcześniej. Wtedy w głowie rozwija mi się arkusz pt. Lista Zakupów. Ot, szarawa, błotnista proza życia. Ale akurat ten fragment szarości lubię i gdy zbiegam schodami w dół tunelu, gdy delikatnie stąpam po śliskiej ośnieżonej kostce, to myśl o tym, że już za kwadrans będę smażyć plastry boczku i siekać cebulkę, napawa mnie rozkoszą.
Dziś w drodze do domu, zaciskając w dłoniach papierową torbę z pączkami z adwokatem, miałam wyłącznie słodkie myśli (pewnie za sprawą zapachu, jaki wypływał z paczuszki). Myślałam o Tłustym Czwartku, o moim strachu przed smażeniem pączków, o analogicznym strachu przed pieczeniem makaroników, który tak szybko udało mi się wypędzić…
KAWOWE MAKARONIKI Z CZEKOLADĄ
makaroniki:
100g białek (mniej więcej 3)
40g drobnego cukru
200g cukru pudru
120g mielonych migdałów
1 czubata łyżka kawy mielonej i 1 łyżka kawy rozpuszczalnej
krem czekoladowy:
100g gorzkiej czekolady
3 łyżki śmietanki 30%
2 łyżki Amaretto
Makaroniki: białka trzeba rozdzielić przynajmniej dzień wcześniej. Trzymamy je przykryte w lodówce i wyjmujemy nieco wcześniej przed przygotowaniem makaroników, tak aby były mniej więcej w temperaturze pokojowej. Podobno to nie żadna magia tylko wtedy nieco wysychają i efekt końcowy jest lepszy. Niektóre przepisy przewidują nawet dodanie nieco białek sproszkowanych ale nie próbowałam bo nie mam tego specyfiku.
Migdały trzeba zmielić razem z kawą i cukrem pudrem w malakserze na drobny proszek.
Białka ubić na dość sztywną pianę, dodać drobny cukier i jeszcze chwilę ubijać. Piana ma być sztywna ale nie ma się rwać (to właściwie ogólna zasada odnośnie ubijania piany z białek).
Teraz będzie najważniejszy krok dla makaroników. Do piany wsypujemy migdały zmielone z kawą i cukrem pudrem i mieszamy wszystko razem łyżką. Mieszana substancja będzie robiła się coraz rzadsza, trzeba uchwycić właściwy moment. Musi być na tyle rzadka, żeby makaroniki się nieco rozpłynęły, ale nie aż tak by były płaskie jak opłatki. Można sprawdzać wykładając trochę masy na talerzyk. Jeśli po wstrząśnięciu talerzykiem masa rozpłynie się na równiutkie, ale wypukłe kółko to jest ok, a jak trzyma krzywy kształt to mieszamy jeszcze 2-3 razy. Jeśli się rozpływa za szybko to jest za późno i zaczynamy od nowa. Moje, jak widać na zdjęciu, są nieco krzywe, zbyt grube a te małe wzgórza od końcówki do szprycowania nie znikły całkiem. To wszystko oznacza, że powinnam jeszcze zakręcić łyżką 2 razy :).
Można nakładać makaroniki łyżeczką ale łatwiej to zrobić z rękawa cukierniczego. Jeśli nie mamy to bierzemy torebkę ze sztywnej folii i ucinamy jeden róg, też będzie dobrze. Można również zwinąć nieco pergaminu w tytkę. Końcówka do szprycowania musi być okrągła i dość szeroka (mniej więcej 1cm średnicy), jeśli takiej nie mamy to nie bierzemy żadnej tylko szprycujemy wprost z rękawa.
Na blachę wyłożoną pergaminem nakładamy okrągłe ciasteczka o średnicy około 3 cm w odstępach około 2-3cm. Jak skończymy to trzeba uderzyć blachą płasko w stół, tak aby makaroniki się nieco rozpłynęły. Z tej proporcji wyjdą 2 blachy ciasteczek.
Odstawiamy przygotowane blachy na około godzinę do obeschnięcia. Nagrzewamy piekarnik do 160°C, wstawiamy ciasteczka i pieczemy przez jakieś 15 minut. Potem wyjmujemy i odstawiamy do wystygnięcia. Dopiero potem odklejamy je od papieru (ciepłe mogą się rozwarstwić).
Krem czekoladowy: czekoladę roztapiamy w kąpieli wodnej razem ze śmietanką lub olejem. Można dodać rum lub likier, wymieszać aż krem będzie gładki i odstawić do przestygnięcia.
Nakładać odrobinę czekolady na ciasteczka i sklejać je parami. W międzyczasie można zaparzyć kawy lub herbaty, tak aby nie tracić czasu jak już będą gotowe.
Uwagi:
1.Maszkaroniki, ta nazwa lepiej do nich pasuje. Bo gdy się człowiek napatrzy na cuda, jakie wychodzą spod wprawnej ręki, to serce wypełnia się żalem, gdy na blasze, zamiast równych kółeczek widać niesforne kleksy… Przy drugim rzędzie szło mi już nieco lepiej, ale nadal uparcie będę trzymać się nazwy maszkaroniki, bo daleko im jeszcze do ideału. Mój błąd: w obawie przed przemieszaniem masy, mieszałam ją zbyt krótko, w rezultacie czego była za bardzo zwarta. Następnym razem muszę machnąć łyżką raz więcej!
2. Maszkaroniki to moje pierwsze - i mam nadzieję nie ostatnie - zetknięcie z Weekendową Cukiernią. Ola wybrała świetny przepis!
3. Ma(sz)karoniki zrobiłam zgodnie z przepisem, zwiększając jedynie ilość kawy: dodałam do masy łyżkę kawy rozpuszczalnej i czubatą łyżkę kawy mielonej i sprecyzowałam ilość śmietanki. Pierwszego dnia wcale nie miałam na nie ochoty - po wylizaniu wszystkich misek, po próbowaniu upieczonych krążków byłam tak zasłodzona, że makaroniki nie wywołały u mnie entuzjazmu. ALE dzień później, wgryzając się w chrupką skorupkę i chwilę później zanurzając język w kremowej masie czekoladowej, pomyślałam: to jest to! Intensywnie kawowe, mocno czekoladowe, chrupiące, a zarazem lekko miękkie w środku, czegóż można chcieć więcej?
4. Na koniec dodam, że makaroniki to naprawdę nietrudna rzecz. Trzeba zmierzyć się z ich legendą - przełamać strach i złapać mikser w dłoń! Nie wierzcie długim i skomplikowanym przepisom na makaroniki: prawda jest taka, że zawierają niewiele składników, wymagają niewiele czynności i ledwie odrobiny wprawy. Powyższy przepis pochodzi od Felluni i swoją długość zawdzięcza jedynie temu, ze autorka starała się b. dokładnie wyjawić tajniki pieczenia makaroników.
*- o k…, ale najeb…rzeczy do mojej torby!
- bo ty tak zawsze musisz nawpier… wszystko, nie?
- no tak, no bo przecież k… muszę wziąć prostownicę do włosów, nie?
(panienki szły do szkoły, bynajmniej nie fryzjerskiej)