Strawberries from Poland: "Zapach truskawek. Rodzinne opowieści", czyli o tym, jak napisałam książkę*

To będzie najdłuższy tekst na Truskawkach. Ale książka będzie jeszcze dłuższa, więc zakładam, że ci, którzy mogą być nią zainteresowani, są w stanie przez te wszystkie akapity przejść. Podobnie z tymi, którzy marzą o własnej książce - może stanę się czyjąś inspiracją? :)

W lipcu 2012 roku w Gazecie Wyborczej ukazał się ciekawy wywiad z p. Moniką Sznajderman, o ten. Przeczytałam w nim na przykład, że codziennie Wydawnictwo Czarne dostaje średnio pięć propozycji wydawniczych (!!!), z czego „90 procent to straszliwe gnioty” i że „w Polsce wszyscy próbują pisać, to się stało niesamowicie demokratyczne i masowe". O wywiadzie przypomniałam sobie jakiś czas później, kiedy w mojej skrzynce pocztowej znalazł się mail od jego bohaterki, który brzmiał mniej więcej tak:

Czytałam te słowa chyba kilkaset razy, interpretowałam je na dziesiątki sposobów i doszłam do wniosku, że szefowej mojego ulubionego wydawnictwa chodziło o zrecenzowanie na blogu jakiejś książki. Niedługo potem okazało się, że sens maila był zupełnie inny. To JA miałam napisać książkę.

Odpisałam, że z przyjemnością, że owszem, jednak nie wierzyłam, że to dzieje się naprawdę. Przypomniałam sobie o pięciu propozycjach książkowych dziennie, jakie otrzymuje wydawnictwo i uznałam, że to niemożliwe, bo to jak wygrana w Totolotka, a ja nigdy nie miałam szczęścia w grach losowych.

Kiedy przystąpiłam do pisania planu książki i próbnego rozdziału okazało się, że – jakkolwiek tandetnie to nie zabrzmi – książka siedziała sobie we mnie, bo od razu wiedziałam, jak ma wyglądać, co chcę w niej opowiedzieć. Żadnego potu, łez i bólu, wszystko poszło mi podejrzanie gładko i lekko.

I zaczęłam pisać. Najpierw w pokoju z białym biurkiem, w towarzystwie kolejnych kubków kawy, czasem przy brązowym stole w salonie, potem na tarasie, z miseczką truskawek pod ręką. Bywały dni, a nawet tygodnie, że słowa mi się nie kleiły, wtedy przestawałam pisać. A potem coś się we mnie odblokowywało i historie same płynęły. Pewnego razu o trzeciej nad ranem dopadła mnie bezsenność. Cichutko wyślizgnęłam się z łóżka, zaparzyłam miętę i wyszłam na taras. Otuliłam się kocem i zaczęłam pisać, kątem oka obserwując budzący się powoli do życia dzień, pierwsze światła, które zapalały się w mieszkaniach i zaspane auta toczące się po drodze. To była najpiękniejsza chwila związana z tą książką.

Kiedy skończyłam ją pisać, poczułam się zupełnie pusta, wypruta z historii i słów. Przez jakiś czas nie miałam co ze sobą począć, brakowało mi tych poranków ze stukotem klawiatury w tle. Książka była gotowa, ale z drugiej strony zupełnie nienamacalna, zamknięta w pliku Word i obecna jedynie na ekranie laptopa.

Dopiero gdy ją wydrukowałam, poczułam, że to się dzieje naprawdę, że te wszystkie strony, które pisałam przez ostatnie miesiące, istnieją. Potem poczułam strach i w odruchu paniki chciałam kasować wiele fragmentów, bo kiedy je pisałam, nie miałam świadomości, że przeczytają to inne osoby (to głupie, ale tak właśnie było).

Rozpoczynając pisanie miałam podstawowy dylemat: na ile się odsłonić. Jak już pewnie większość z Was wie (i jak wskazuje sam tytuł), nie jest to książka kucharska, a zbiór opowieści z kulinariami w tle.

Każdą z historii wieńczy przepis, który jest jej dopełnieniem, ale nie najważniejszą częścią. Nie znajdziecie tu zdjęć każdej z prezentowanych potraw, co nie oznacza, że w książce zabraknie fotografii. Wszystkie dania, jakie przedstawiam w książce, pojawiają się na co dzień w mojej kuchni. Jest prosto, nieprzekombinowanie i sezonowo, tak jak lubię, tak, jak od zawsze gotuję.

Opowieści utrzymane są w „truskawkowym” klimacie, jednak nie są powtórzeniem tych, które znajdziecie na blogu, niekiedy co najwyżej ich rozwinięciem. W książce przewijają się postacie, które stali czytelnicy znają z tej strony (np. babcia Marysia i Ania, dziadek Janek, Lucyna Ćwierczakiewicz, Maria Ochorowicz-Monatowa), wracam do miejsc, które czasem odwiedzałam na blogu, grzebię w albumach z czarno-białymi fotografiami, zeszytach z przepisami i przeglądam stare książki kucharskie.

Siłą rzeczy jest intymnie, bo o przeszłości i jedzeniu nie da opowiadać się bezosobowo. Początkowo miałam zamiar pisać tę książkę z bezpiecznej odległości, ale to było bardzo trudne, nie udało mi się oddzielić wspomnień od smaków, więc postawiłam na szczerość i otwartość.

Jak to wyszło, przekonacie się w kwietniu (jeśli zechcecie zagłębić się w lekturę:). Na koniec pozwolę sobie jeszcze zacytować recenzję mojej książki autorstwa p. Barbary i Piotra Adamczewskich, bo jestem z niej bardzo dumna (cytat ze strony Black Publishing)**:

Zwierzęta się wypasają; człowiek je, ale umie jeść tylko człowiek inteligentny”. Pisząc te słowa, cesarz europejskich smakoszy Anthelme Brillat-Savarin chyba nie przewidywał, że ponad dwieście pięćdziesiąt lat później pojawi się na naszej planecie osoba, która jak nikt inny będzie wierna tej zasadzie. Nie mógł też przypuszczać, że Anna Włodarczyk pójdzie krok dalej – autorka „Zapachu truskawek” bowiem nie tylko umie jeść, ale potrafi także o tym wspaniale opowiadać. Jej rodzinne historie są pełne ciepła, mądrości, miłości, a także apetytu… na życie. A proste i smakowite przepisy spełniają całkowicie kolejny wymóg francuskiego mistrza, który celnie stwierdził, że „odkrycie nowego dania większym jest szczęściem dla ludzkości niż odkrycie nowej gwiazdy”. Buszujemy więc w tym gwiazdozbiorze z wielką frajdą i nadzieją, że takich jak my poszukiwaczy nowych smaków będą całe rzesze. Życzymy im smacznej lektury!