We wczesnej podstawówce droga ze szkoły do domu
zajmowała mi około pół godziny. Lubiłam te powroty – zimą można było zahaczyć o
ślizgawkę albo wejść do rowu tylko po to, by zakopać się w śniegu, wiosną
zrzucało się czapkę, szalik i chłonęło pierwsze promienie ciepła, a pod koniec
roku szkolnego każdy powrót osładzało się lodem Bambino (oczywiście tym w
polewie czekoladowej, waniliowy kupowało się, gdy nie było pieniędzy na wersję
de luxe) albo jaskraworóżowym napojem w woreczku (dobry był jeszcze ten
jaskrawozielony).
Jednak pewnego ciepłego czerwca powroty do domu
stały się koszmarem.
Na mej drodze pojawił się pewien młody prześladowca.
Wychodził gdzieś w połowie trasy z przydrożnego domu i szedł za mną aż do końca. Bywało, że szedł w milczeniu, bywało, że wykrzykiwał w moim kierunku wyznania miłosne. Lody Bambino straciły smak, przeszła mi ochota na słodkie
jak ulepek napoje, liczyło się tylko jedno – jak najszybciej znaleźć się w swym pokoju. Jako że nie miałam żadnej alternatywnej drogi do domu, skazana byłam na
przejście skrzyżowaniem, przy którym mieszkał prześladowca.
Po kilku, może kilkunastu dniach udręki, zdecydowałam,
że muszę podjąć drastyczne środki. Kiedy następnego dnia przykleił się do mnie
mój drugi cień, odwróciłam się w jego stronę i krzyknęłam: ty głupku! I
jeszcze: ty buraku! Jednak te inwektywy tylko rozochociły mego oprawcę.
Cała historia umarła śmiercią naturalną wraz z nadejściem
wakacji, kiedy prześladowca zajął się wyciąganiem dżdżownic z miękkiej ziemi,
podkradaniem jabłek z sąsiednich ogrodów i jeżdżeniem na przednim kole roweru,
zaś ja jak co roku wyjechałam do dziadków.
