Wisienka na torcie, cytrynka na tarcie

Wiosenna wersja kobiecych magazynów jest bardzo przewidywalna: diety, środki antycellulitowe, sto sposobów na to, by wyglądać młodziej, tysiąc na to, by wyglądać szczuplej, peelingi, liftingi… Wszystko po to, by wcisnąć się w stringi ;) By w okresie przedwakacyjnym doprowadzić swe blade ciała do stanu używalności, a na plaży zabłysnąć gładszą cerą i zgrabniejszym brzuchem.

Nie lubię tego szału.
Nie lubię wiosennego szturmu na siłownię,
potopu diet,
zalewu kosmetyków, które mają dodać blasku ,odjąć lat …

Owszem, nie lubię też pozimowego ciała, zmęczonego życiem w ukryciu, pod warstwą swetrów i wełnianych sukienek. Ale myślę, że najlepszym sprzymierzeńcem w wychodzeniu z zimowego letargu jest słońce. Z każdym dniem robi się coraz cieplej, w końcu zaczynam odsłaniać kolejne skrawki ciała, aż nagle - całkiem niepostrzeżenie, podczas kolejnej przejażdżki rowerowej - zdziwiona zauważam, że wiosna już w pełni, a moja skóra nie jest już tak blada.

I to świeże, rześkie powietrze… Długi spacer polami, z dala od brudnych ulic i podgniłych trawników, odmładza o wiele lepiej niż wszystkie kremy świata. Uzbraja w energię i sprawia, że serce się zieleni. Coraz lepiej mi we własnej skórze.

Ale na te chwile jeszcze trzeba poczekać… Marzec skąpi nam słońca - zmuszona jestem osłodzić sobie szare dni. Trochę na przekór magazynom, w których tej porze królują lekkie sałatki i warzywka na parze*, na moim stole ląduje – bum! - bomba kaloryczna.

A wygląda tak niewinnie… Niewielka, cieniutka i pastelowa.
Jednak nie dajcie się zwieść, pod warstwą półprzezroczystych plasterków cytryny, kryje się pyszna, słodka i strrrrrasznie kaloryczna masa, której głównym składnikiem jest, o zgrozo, mleko skondensowane.




I ten kontrast! Na moim języku tańczą dwa smaki: kwaśny i słodki. Plasterek cytryny na chwilę spycha na drugi plan słodkie nadzienie, ale w końcu słodycz wygrywa. Kawałek tarty wygląda niepozornie, ale – jak Pavlova – kryje w sobie wielkie pokłady słodkości.

Na swoje usprawiedliwienie powiem tylko to, że już niebawem zaczynam jeździć na rowerze...



SŁONECZNA TARTA CYTRYNOWA

(z marcowego numeru Kuchni, z moimi modyfikacjami i szeregiem uwag)

Składniki:

11/4 szkl pokruszonych herbatników (oszczędzę Wam męczącego przesypywania okruszków do szklanki: do tego potrzeba ok. 3 paczek herbatników)
5 łyżek roztopionego masła
2 łyżki cukru (wg mnie zbędne)
puszka słodzonego mleka skondensowanego
4 żółtka
½ szkl soku z cytryny (w oryginale jest tu także sok z limonki, której nie miałam)
cieniutkie plasterki z ½ cytryny

Okruchy, masło i cukier dokładnie mieszam. Wylepiam nimi formę tarty.
Uwaga nr 1: wg mnie to zdecydowanie zbyt mała ilość ciasta – miałam problemy z załataniem dziur. Następnym razem podwoję ilość herbatników.

Podpiekam** ciasto w 175 st. C., przez 10 minut.
Mieszam mleko z żółtkami.
Uwaga nr 2: słodzone mleko skondensowane jest chyba jednak zbyt słodkie. Następnym razem kupię niesłodzone i sama ustalę pożądany poziom słodkości.

Wlewam sok cytrynowy, dokładnie mieszam. Wylewam na podpieczony spód. Piekę jeszcze 15 minut, studzę w lodówce do stężenia masy.
Uwaga nr 3: w Kuchni pisali, że ten proces ma trwać 8h (!!!). Oczywiście ani przez chwilę nie zakładałam, że tyle wytrzymam tyle czasu. Po godzinie spędzonej w lodówce ciasto miało idealną konsystencję.

Zgodnie z oryginalnym przepisem, ciasto podaje się z bitą śmietaną. Ale to chyba wersja dla najmocniejszych zawodników – ja nie wytrzymałabym takiej słodkości. Wolę zrównoważyć słodycz masy układając na wierzchu cieniutko pokrojone*** plasterki cytryny (obranej ze skórki).

I to właśnie one stanowią kropkę nad i, wisienkę na torcie, cytrynkę na tarcie! Smak idealny osiągnięty. Harmonia i przenikanie. Słodycz i kwasek.


* te też uwielbiam, a jakże!
** tak! to moja weekendowa przygoda z piekarnikiem
*** kroiłam cytrynę nożem do serów, był idealny

Etykiety: , , ,